ادوین هابل؛ کاوش‌گر کهکشان‌ها
تواناتک- ادوین پاول هابل (Edwin Powell Hubble) در ۲۰ نوامبر سال ۱۸۸۹ در شهر مارشفیلد ایالت میزوری به دنیا آمد. مادرش، ویرجینیا لی جیمز، خانه‌دار و پدرش، جان پاول هابل، حقوق‌دان و تاجری موفق و ثروتمند بود. خانواده هابل به دلیل شغل پدر همیشه در حال مهاجرت بودند. ادوین هابل قبل از رفتن به مدرسه خواندن و نوشتن را از خواهر و برادر بزرگ‌تر خود آموخت و در هفت سالگی به کمک پدربزرگ‌اش، که یک ستاره‌شناس آماتور بود، با تلسکوپ آشنا شد. هابل دوران دبیرستان خود را در مدرسه ویتون گذراند و در سال ۱۹۰۶ بورسیه دانشگاه شیکاگو را به دست آورد. در دانشگاه شیکاگو دستیار آزمایشگاهی رابرت میلیکان، فیزیکدان معروف و برنده جایزه نوبل، بود. ادوین هابل در سال ۱۹۱۰ با مدرک کارشناسی در رشته علوم عمومی از دانشگاه شیکاگو فارغ‌التحصیل شد.
هابل پس از دریافت بورسیه رودز، وارد دانشگاه آکسفورد شد ولی علی‌رغم علاقه‌اش به علوم تجربی، مخصوصا نجوم، به خواسته پدرش در رشته نظریه حقوق تحصیلات خود را ادامه داد و موفق شد در سال ۱۹۱۲ از این دانشگاه فارغ‌التحصیل شود. پس از آن یک سال دیگر نیز در این دانشگاه ماند و شروع به یادگیری زبان اسپانیایی کرد. او در حین تحصیل در این دانشگاه، سفری به دور اروپا هم داشت.
ادوین هابل پس از درگذشت پدرش در سال ۱۹۱۳ به آمریکا بازگشت و در دبیرستان نیوآلبانی در ایندیانا به عنوان معلم زبان اسپانیایی و فیزیک مشغول به کار شد.
هابل از طریق مکاتبات خود با فارست ری مولتن، استاد ستاره‌شناسی دانشگاه شیکاگو، و پس از آن آشنایی با ادوین فراست، مدیر رصدخانه یرکیز در ویسکانسین، موفق شد دوره دکترای ستاره‌شناسی خود را در آن رصدخانه بگذراند. هابل در سال ۱۹۱۷ مدرک دکترای خود را کسب کرد.
هابل در جنگ جهانی اول به مدت یک سال در ارتش خدمت کرد و با درجه سرهنگی از ارتش خارج شد. پس از آن به دانشگاه کمبریج رفت تا تحقیقات خود در زمینه نجوم را ادامه دهد. در سال ۱۹۱۹ در رصدخانه مونت ویلسون در کالیفرنیا مشغول به کار و تحقیق شد و تا پایان عمر به دلیل شرایط رصد مناسبی که آن رصدخانه وجود داشت، در آنجا به تحقیقات خود ادامه داد. تحقیقات هابل در مونت ویلسون به وسیله بزرگ‌ترین تلسکوپ جهان، یعنی تلسکوپ هوکر، موجب اکتشافات بزرگی شد. کشف کهکشان‌هایی فراتر از کهکشان راه شیری و همچنین ایجاد یک استاندارد برای دسته‌بندی کهکشان‌ها به نام پدیده انتقال به سرخ، تنها بخشی از دستاوردهای هابل بود.
در دهه ۳۰ میلادی هابل با استفاده از تلسکوپ هوکر در حال تحقیق روی سحابی آندرومدا بود که متوجه شد این ستاره‌ها در فاصله‌ای بسیار دورتر از زمین و دورتر از دیگر ستاره‌های کهکشان راه شیری قرار گرفته‌اند. هابل با تحقیقات بیش‌تر متوجه شد سحابی آندرومدا در حقیقت یک کهکشان دیگر است و جزئی از کهکشان راه شیری نیست. در آن زمان ستاره‌شناسان معتقد بودند کهکشان راه شیری، تنها کهکشان موجود است، اما هابل با تحقیقات‌اش اثبات کرد که جهان بسیار گسترده‌تر از کهکشان راه شیری است.
ادوین هابل در سال ۱۹۲۴ جایزه نیوکامب کلیولند را دریافت کرد. در همان سال نیز با گریس بورک لیب ازدواج کرد.
او در ۳۵ سالگی یافته‌های خود را در نیویورک تایمز منتشر کرد. در ژانویه سال ۱۹۲۵ تحقیقات وی در جلسه انجمن ستاره‌شناسان آمریکا مورد بررسی قرار گرفت. هابل با یافته‌های‌اش به جهانیان ثابت کرد که کهکشان راه شیری با تمام عظمت‌اش، تنها بخش کوچکی از جهان هستی را تشکیل داده است.
در سال ۱۹۲۹ هابل موفق شد با استفاده از دستاوردهای اسلیفر در سال ۱۹۱۳، که نشان می‌داد نور با فاصله‌گرفتن از منبع انتشار به رنگ سرخ تمایل پیدا می‌کند، تحقیقات او را تکمیل کند و ارتباطی میان فاصله کهکشان‌ها و حالت انتقال به سرخ را پیدا کند و اولین مقاله خود را در این مورد بنویسد. یافته‌های او هم‌اکنون به عنوان قانون هابل شناخته می‌شود. یکی از تفاسیری که از قانون هابل می‌شود این است که جهان در حال انبساط است. این مسئله تا قبل از یافته‌های هابل، توسط ژرژ لومتر نیز بیان شده بود.
در سال ۱۹۱۷ آلبرت انیشتین در نظریه نسبیت اعلام کرد جهان هستی بدون تغییر و ثابت است و هیچ پایانی برای کیهان وجود ندارد. او در ملاقاتی که در سال ۱۹۳۱ در رصدخانه مونت ویلسون با ادوارد هابل داشت، محاسبات قبلی خود را به عنوان بزرگ‌ترین اشتباه علمی در عمر خود اعلام کرد. اعتراف انیشتین به این موضوع باعث شد همگان به دستاوردهای ادوین هابل ایمان بیاورند.
ادوین هابل در سال ۱۹۳۵ سیارک سین سیناتی را کشف کرد. او در سال ۱۹۳۶ کتاب «قلمرو سحابی‌ها» (The Realm of the Nebulae) را درباره تجربیات و تحقیقات‌اش در زمینه ستاره‌شناسی بین کهکشانی منتشر کرد.
هابل در سال ۱۹۳۸ مدال بروس را دریافت کرد و در سال ۱۹۳۹ نیز مدال فرانکلین را به دست آورد. همچنین در سال ۱۹۴۰ مدال طلای انجمن سلطنتی اخترشناسی بریتانیا به وی اهدا شد.
جنگ جهانی دوم بار دیگر باعث شد او وارد ارتش شود و این بار در مقام مدیر بخش تحقیقات بالستیک در منطقه Aberdeen Proving Ground شروع به خدمت کند. در سال ۱۹۴۶ به خاطر تحقیقات هابل روی علوم بالستیک، جایزه نظامی لژیون افتخار، از طرف نیروهای مسلح آمریکا به وی اهدا شد.
پس از پایان جنگ هابل برای مدتی در رصدخانه پالومار در کالیفرنیا مشغول به تحقیق شد و کمی بعد دوباره به مونت ویلسون بازگشت.
تلاش‌های ادوین هابل برای متقاعدکردن مسئولان به اضافه‌کردن ستاره‌شناسی به عنوان شاخه‌ای مستقل از فیزیک در رویداد جایزه نوبل، در زمان حیات‌اش موفق نبود، اما این انجمن پس از مرگ هابل تصمیم گرفت علم ستاره‌شناسی را زیرمجموعه‌ای از فیزیک قرار دهد.
ادوین هابل در ۲۸ سپتامبر سال ۱۹۵۳ بر اثر سکته مغزی درگذشت. طبق وصیت هابل مکان دفن‌اش هیچ‌گاه مشخص نشد و یادداشت‌های‌اش را هم همسرش از بین برد. گریس، همسر هابل، نیز در سال ۱۹۸۰ درگذشت.
پس از مرگ ادوین هابل جوایز بسیاری به نام وی ثبت شد. در سال ۲۰۰۳ نام وی به تالار افتخارات شهر میزوری افزوده شد. در سال ۲۰۰۸ نیز تمبری به نام وی چاپ شد. همچنین سیارک شماره ۲۰۶۹ و یک چاله در کره ماه به نام وی ثبت شد و تلسکوپ فضایی هابل نیز بزرگ‌ترین یادگاری است که به نام او نام‌گذاری شده است.
در اَپ توانا ببینید!
