انزو فراری؛ شوالیه خودروسازی

تواناتک- انزو آنسلمو فراری (Enzo Ferrari) در ۱۸ فوریه سال ۱۸۹۸ در مودنای ایتالیا به دنیا آمد. پدر و مادر وی آلفردو و آدالیزا نام داشتند. آلفردو فراری یک کارگاه کوچک ساخت قطعات فلزی داشت. انزو ده ساله بود که پدرش برای نخستین بار او را به تماشای مسابقات اتومبیل‌رانی امیلیا به شهر بولونیا برد. تماشای این مسابقات انزو را به این رشته علاقه‌مند کرد و زندگی‌اش را به کلی تغییر داد. در سال ۱۹۱۶ پدر انزو بر اثر بیماری آنفولانزا درگذشت. پس از آن او به کارگاه آتش‌نشانی مودنا رفت و در آن‌جا مشغول به کار شد. یک سال بعد با شروع جنگ جهانی اول، به ارتش ایتالیا پیوست؛ اما او نیز به دلیل ابتلا به آنفولانزا از خدمت معاف شد.

انزو پس از خروج از ارتش به تورین رفت و تلاش کرد در شرکت فیات کاری برای خود پیدا کند؛ اما موفق نشد و به همین دلیل به عنوان راننده در یک شرکت خودرویی مشغول به کار شد. در سال ۱۹۱۹ به میلان رفت و در C.M.N ابتدا به عنوان یک راننده آزمایشی و پس از مدتی به عنوان راننده مسابقات مشغول به کار شد. انزو در اولین مسابقه‌اش در رقابت‌های Parma-Poggio di Berceto چهارم شد. چند ماه بعد در مسابقات تارگو فلوریو نیز شرکت کرد؛ اما به دلیل آتش‌گرفتن باک خودرو از دور مسابقات خارج شد. او پس از یک سال، کار در C.M.N را رها کرد و به آلفا رومئو پیوست. این شرکت با تغییر خودروها آن‌ها را برای مسابقات آماده می‌کرد. وظیفه انزو در این شرکت آزمایش خودروهای اصلاح‌شده در مسابقات محلی بود. او در مسابقات تارگا فلوریو به عنوان یک راننده تازه‌کار موفق شد مقام دوم را کسب کند. انزو بیست سال در این شرکت مشغول به کار بود. تلاش‌های او در این شرکت موجب شد به عنوان رئیس بخش مسابقات Alfa Corse انتخاب شود و تا سال ۱۹۳۹ نیز در این سمت باقی بماند. اولین ماشین مسابقه‌ای که به طور کامل توسط فراری طراحی شده بود در سال ۱۹۳۷ برای آلفا رومئو ساخته شد.

انزو فراری در سال ۱۹۲۱ در یکی از مسابقات به‌شدت مصدوم شد و تا دو سال نتوانست در رقابت‌ها شرکت کند. پس از بازگشت به رقابت‌ها در مسابقه ساویو مقام اول را کسب کرد. پس از آن، با کنت باراکا، پدر فرانچسکو باراکا؛ خلبان جنگ جهانی اول، ملاقات کرد. کنت باراکا، یک عکس امضاشده از پسرش به همراه یک قطعه از هواپیمای او که علامت «Prancing Horse» داشت، به انزو اهدا کرد تا آن را به عنوان طلسم پیروزی خود در اتومبیل‌های‌اش قرار دهد؛ اسبی که روی دو پای خود ایستاده بود و بعدها به نشان برند فراری تبدیل شد. چندی بعد دولت ایتالیا به دلیل موفقیت‌های انزو به وی «نشان شوالیه» اهدا کرد.

انزو در سال ۱۹۲۳ با «لورا دومینیکا گارلو» ازدواج کرد. حاصل این ازدواج یک پسر با نام آلفردو دینو بود. در سال ۱۹۵۴ دومین فرزند او با نام پیرو از معشوقه‌اش لینا لارد به دنیا آمد. انزو او را در سال ۱۹۷۵ به عنوان پسر قانونی خود شناخت.

در سال ۱۹۲۴ شرکت آلفا رومئو تصمیم گرفت انزو را در مسابقات معتبرتری شرکت دهد. موفقیت‌های او موجب شد در سال ۱۹۲۹ تیمی متشکل از مهندسان و رانندگان جمع کند و مسابقات اسکودریا فراری را تاسیس کند. این مسابقات به صاحبان خودرو این امکان را می‌داد تا در مسابقاتی مستقل توان خود را آزمایش کنند. شهرت این مسابقات موجب شد پس از مدت کوتاهی به رقابت رسمی خودروسازان تبدیل شود و مسابقات موتورسواری نیز به آن اضافه شود. در آگوست ۱۹۳۱ انزو در آخرین مسابقه خود شرکت کرد و در سال ۱۹۳۹ شرکت آلفا رومئو را ترک کرد. پس از ترک شرکت آلفا رومئو، او کارخانه Auto Avio Costruzioni را برای ساخت اتومبیل‌های مسابقه‌ای در مودنا راه‌اندازی کرد؛ اما با شروع جنگ جهانی دوم به اجبار کار خود را متوقف کرد و کارخانه خود را به مارانلو منتقل کرد. در آن‌جا مدتی به تولید قطعات هواپیما پرداخت و کمی بعد نیز شروع به کپی‌برداری از نمونه‌هایی از ماشین‌های آلمانی کرد. در طول جنگ جهانی دوم، کارخانه او دو بار بمباران شد؛ اما انزو دست از تلاش برنداشت و مجددا کارخانه خود را بازسازی کرد.

در سال ۱۹۴۶ انزو فراری شروع به تولید خودروهای اسپرت غیرمسابقه‌ای کرد. با پایان‌یافتن جنگ، او اتومبیل مسابقه‌ای خود را معرفی کرد و در سال ۱۹۴۷ با پیروزی در مسابقات بزرگ رم شهرتی جهانی به دست آورد. از سال ۱۹۵۰ فراری وارد مسابقات فرمول یک شد و در آن‌جا نیز پیروزی‌های بزرگی به دست آورد. پس از آن انزو تصمیم گرفت خودروهایی را تولید کند که در جاده‌ها نیز قادر به رقابت با حریفان خود باشند.

دهه پنجاه با وجود موفقیت‌های بزرگی که برای انزو فراری به ارمغان آورده بود، با تلخی‌های بسیاری نیز همراه بود. در سال ۱۹۵۶ پسرش آلفردو دینو به دلیل بیماری دیستروفی عضلانی درگذشت. بین سال‌های ۱۹۵۶ تا ۱۹۶۶ شش راننده وی در حوادث رانندگی کشته شدند. در سال ۱۹۵۷ در مسابقات میلی میا لاستیک اتومبیل فراری مدل 335S 4 ترکید و اتومبیل به سمت تماشاچیان منحرف شد؛ در این حادثه راننده، کمک‌راننده و ۹ تماشاچی از جمله پنج کودک جان باختند. انزو فراری در این حادثه متهم به قتل شد. هرچند این حکم در سال ۱۹۶۱ لغو شد؛ اما اثرات روانی آن موجب شد شرکت‌های بزرگی همچون مازراتی از شرکت در این رقابت‌ها دست بکشند.

در سال ۱۹۶۹ انزو فراری به دلیل مشکلات مالی و همچنین نیاز به ایمنی‌های بیش‌تر ۵۰ درصد از سهام کارخانه خود را به فیات فروخت. انزو تا سال ۱۹۷۷ رئیس این شرکت باقی ماند و تا زمان وفات کنترل تیم فراری را بر عهده داشت.  در سال ۱۹۸۱ که به دنبال قهرمانی‌های بیش‌تر در مسابقات بود، به استفاده از موتورهای توربو روی آورد.

فراری مدیری سخت‌گیر بود و هیچ‌ گاه با کارمندان خود رابطه‌ای صمیمی برقرار نمی‌کرد. کشته‌شدن بیش از حد رانندگان فراری موجب شد روزنامه رسمی واتیکان او را به خدای ساترن تشبیه کند که یکی پس از دیگری پسران خود را قربانی می‌کند.

در سال ۱۹۸۷ لورا دومینیکا همسر انزو درگذشت. یک سال بعد دانشگاه مودنا به او مدرک افتخاری فیزیک را اهدا کرد و کمی بعد در ۱۴ آگوست همان سال انزو فراری در ۹۰ سالگی درگذشت.

پیروزی در بیش از چهار هزار مسابقه و ۱۳ قهرمانی جهانی از افتخاراتی بود که انزو طی دوران حیات خود به ثبت رسانده بود.

در سال ۱۹۹۴ نام انزو فراری به سالن افتخارات جهانی خودرو افزوده شد.